ทศชาติชาดก เรื่อง มโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 162

มโหสถจึงได้เริ่มดำเนินการตามแผนของตนทันที ลำดับนั้น มโหสถได้เรียกพวกช่างไม้ซึ่งเป็นคนของตนมาช่วยกันรื้อบันไดเก่าออก แล้วให้ปูลาดแผ่นกระดานใหญ่ตรงบริเวณที่กำหนดจะให้เป็นปากอุโมงค์ ครั้นตรึงกระดานนั้นจนแน่นหนาดีแล้ว ก็ให้พาดบันไดตามเดิม แต่ให้ก่ออิฐโบกปูนจนแน่นหนา กระทั่งมั่นใจได้ว่าแข็งแรงทนทาน และไม่มีทางพังทลายลงมาง่ายๆ

มงคลที่ ๓๓ เห็นอริยสัจ - พระปิณโฑลภารทวาชเถระ ตอนที่ ๑

พญาราชสีห์ได้เหยื่อและกลับมายังถ้ำ เห็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าประทับนั่งเข้านิโรธสมาบัติอยู่ภายในถ้ำ จึงคิดว่า "ในป่าแห่งนี้ ไม่มีสัตว์อื่นที่มีความสามารถจะมานั่งกลางอากาศในที่อยู่ของเราได้ บุรุษนี้ช่างยิ่งใหญ่จริงหนอ มานั่งขัดสมาธิภายในถ้ำของเรา และมีรัศมีกายสว่างไสวแผ่ไปโดยรอบ เราไม่เคยเห็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ถึงเพียงนี้ สงสัยบุรุษนี้คงเป็นยอดมหาบุรุษของโลก"

ทศชาติชาดก เรื่อง มโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 159

เมื่อได้ฟังความลับจากสุวโปดกแล้ว มโหสถถึงกับรำพึงในใจว่า “นั่นอย่างไรล่ะ เราคาดไว้แล้วไม่มีผิด แผนการของเกวัฏปุโรหิตช่างร้ายกาจนัก หากว่าเจ้าเหนือหัวของเราเสด็จไปสู่ปัญจาลนครจริงๆ พระองค์ก็จะต้องถูกพระเจ้าจุลนีจับปลงพระชนม์เสียเป็นแน่"

อยากสร้างพระ จึงได้มาเจอกับหมู่คณะ

เรื่องราวของหญิงคนหนึ่ง เนื่องจากไม่ได้รับการสนับสนุนด้านการศึกษาตั้งแต่เด็กทำให้เธอต้องเปลี่ยนการเรียนจากสายสามัญ มาเรียนเป็นดีไซน์เนอร์ออกแบบเสื้อผ้าตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 20 ปี...เมื่อเรียนจบเธอเป็นดีไซน์เนอร์ และช่างเสริมสวยที่มีฝีมือมาก เป็นที่ต้องการของโรงเรียนเสริมสวย และสถาบันเสริมความงามหลายแห่ง...ชีวิตผกผัน ทำให้เธอต้องไปเกี่ยวข้องกับการค้าประเวณีข้ามชาติ...ต่อมา ด้วยความคิดที่อยากจะทำบุญสร้างพระ ทำให้เธอได้มีโอกาสพบกับหมู่คณะ เส้นทางของการสร้างบารมีจึงได้เริ่มขึ้น

ทศชาติชาดก เรื่อง มโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 153

“โอว...สาลิกาจ๋า เธอช่างดีเหลือเกิน ฉันได้คุยกับนางนกสาลิกามามากต่อมาก ยังไม่เคยเห็นใครที่ทั้งสวยและจิตใจงดงามอย่างเธอมาก่อน” คำป้อยอของสุวโปดกเห็นจะถูกอกถูกใจของนางสาลิกาอย่างมาก มิตรภาพแรกพบระหว่างนกทั้งสองกำลังเป็นไปได้อย่างสวยงาม ด้วยวาจาอันไพเราะที่ต่างฝ่ายต่างมีให้ซึ่งกันและกัน

มงคลที่ ๓๒ ประพฤติพรหมจรรย์ - ถึงเวลาแล้ว

พระราชาทอดพระเนตรผมหงอกของตน ทรงสลดพระทัยในความเสื่อมของสังขารร่างกาย จึงตัดสินพระทัยออกผนวชเพื่อแสวงหาโมกขธรรม ทรงพระราชทานรางวัลให้ช่างกัลบก และประทานโอวาทแก่พระโอรสว่า "ลูกรัก ผมหงอกเส้นนี้ เสมือนเทวทูตมายืนอยู่ตรงหน้าของพ่อ พ่อได้รับความสุข จากสิริราชสมบัติมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่ต้องออกแสวงหาความสุขภายในอันเป็นอมตะ

ทศชาติชาดก เรื่อง มโหสถบัณฑิต ผู้ยิ่งด้วยปัญญาบารมี ตอนที่ 150

ครั้นแล้ว พระเจ้าวิเทหราชจึงทรงตวาดมโหสถว่า “มโหสถ ทำไมเจ้าจึงกล้าพูดกับเราได้ถึงเพียงนี้ ดูสิ...ใครๆเมื่อรู้ว่าพระเจ้าจุลนีจักทรงประทานพระราชธิดาให้เรา ต่างก็พากันพูดถึงแต่สิ่งที่เจริญเป็นมงคลแก่เรา แต่เจ้ากลับทำลายมงคลของเราเสีย เจ้านี่ช่างไม่รู้จักอะไรเสียเลย”

จดหมายของอาสาพันธุ์ตะวัน

ก่อนที่ผมจะก้าวมาเป็นอาสาพันธุ์ตะวัน รุ่นที่ 1 นั้น ผมยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยครับว่า จะเข้ามาสร้างบารมีในวัดได้ เพราะดูจากชีวิตในอดีตแล้วไม่น่าจะเดินทางเข้ามาเส้นทางนี้ได้ คงจะใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วๆไป ที่ใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีแก่นสารอะไร ก็เพราะในช่วงเรียนระดับ ปวส. ช่างไฟฟ้า ผมเป็นเด็กช่าง ชีวิตช่วงนั้นเป็นชีวิตที่ค่อนข้างที่จะมืดมนครับ เพราะสังคมสิ่งแวดล้อม อยู่ในวงเหล้า การพนัน อบายมุขทุกอย่าง เพราะระบบ รุ่นพี่นั้นแรงมาก ผมเพิ่งจะมาดื่มเหล้าเป็นก็ช่วงขึ้น ปวส.1 สังคมนำพาชีวิตผมไปในทางเสื่อม ช่วงที่เรียน คำว่าศีล ก็ไม่มีในใจของผมเลยแม้แต่ข้อเดียวครับ ถือคติว่า เที่ยวไหน เที่ยวกัน เมาไหน เมานั่น ชีวิตไม่ต้องคิดอะไรมากเพราะคิดว่ามันเป็นปกติธรรมดาของลูกผู้ชายที่เขาทำ กันว่า อย่างนี้สิ เขาถึงจะเรียกว่า Man

จดหมายพระธรรมทายาท

พวกกระผมต้องอยู่กันแบบทำไปใช้ไปครับ กลางวันช่างก็มาทำ กลางคืนพระก็จำวัด บรรยากาศที่นี่ในตอนแรกจึงค่อนข้างจะทุลักทุเลพอสมควร แต่ก็ทำให้ทุกรูปรักและสามัคคีกันมาก สมเป็นรุ่นบุกเบิกจริงๆ

ตักบาตรพระ เยาวราช

เมื่อถึงเวลาสว่าง สีเหลืองทองของผ้ากาวพัสตร์ของพระภิกษุสงฆ์นับหมื่น ที่แปรแถวรับบิณฑบาต ช่างงดงามเป็นดั่งถนนทองคำอย่างแท้จริง เมื่อเพลง “ชีวิตสมณะ ภาษาจีน” ดังขึ้น ชาวจีนและชาวไทยต่างน้ำตาไหล ด้วยความปลื้มปีติ นำภัตตาหารใส่บาตรทั้งน้ำตา มีเจ้าของธุรกิจในย่านนั้นบอกว่า ตั้งแต่อยู่เยาวราชมาห้าสิบกว่าปี ไม่เคยทำบุญอะไรปลื้มเท่าวันนี้